Η Άννα Συνοδινού, γεννημένη στις 21 Νοεμβρίου 1927 στο Λουτράκι Κορινθίας και αποβιώσασα στις 7 Ιανουαρίου 2016 στην Αθήνα, συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη της ελληνικής τέχνης και πολιτικής σκηνής. Από την έντονη παρουσία της στα αρχαία δράματα μέχρι τις προσπάθειες για κοινωνική μεταρρύθμιση στην πολιτική σκηνή, η Συνοδινού υπήρξε φιγούρα που συνδύασε το ταλέντο και την κοινωνική προσφορά. Ακολούθησε μια δυνατή πορεία από την αγωνία της σκηνής στο πάθος για κοινωνική δικαιοσύνη, αναδεικνύοντας την πολυδιάστατη προσωπικότητά της.
Στα Βήματα της Τραγωδίας της Άννα Συνοδινού
Η Άννα Συνοδινού, προερχόμενη από μια οικογένεια με ρίζες στην Αμοργό, έδειξε από νεαρή ηλικία τον πάθος της για την τέχνη. Μετά την αποφοίτησή της από το Λύκειο Αθηνών το 1947, εγγράφεται στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή ήταν στο έργο “Κυρανό ντε Μπερζεράκ” του Εντμόντ Ροστάν το 1948, υπό την καθοδήγηση του Δημήτρη Ροντήρη, σηματοδοτώντας την αρχή μιας λαμπρής καριέρας στο θέατρο.
Η Συνοδινού ξεχώρισε για τις ερμηνείες της σε ρόλους αρχαίας τραγωδίας και νεώτερου ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, ενσαρκώνοντας με μοναδική δεξιοτεχνία χαρακτήρες όπως η Ηλέκτρα, η Αντιγόνη και η Ιφιγένεια. Η εμφάνισή της στην “Αντιγόνη” του Σοφοκλή το 1956, στο θέατρο της Επιδαύρου, την κατέταξε ως μία από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες τραγικές.
Από την Πολιτική στη Διδασκαλία
Μετά τη δικτατορία, η Συνοδινού αφιέρωσε τον εαυτό της στην πολιτική. Εκλεγμένη βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, διακρίθηκε για τις πρωτοβουλίες της για την προστασία της μητρότητας, των παιδιών και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Στον τομέα της τέχνης, πρότεινε την εισαγωγή των μαθημάτων τέχνης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ.
Επιστρέφοντας στο θέατρο, η Συνοδινού ερμήνευσε ρόλους από το σύγχρονο ελληνικό θέατρο και προσέφερε τις γνώσεις της ως δασκάλα σε θεατρικές σχολές. Απέδειξε ότι η τέχνη μπορεί να είναι ένας ισχυρός καταλύτης για κοινωνική αλλαγή και προσωπική εξέλιξη.
Επίλογος
Η Άννα Συνοδινού, μια γυναίκα που αφήνει πίσω της μια ανεξίτηλη κληρονομιά στον κόσμο της τέχνης και της πολιτικής, υπήρξε σύμβολο δύναμης και πάθους. Μέσα από τις επιδόσεις της στη σκηνή και την πολιτική ζωή, δίδαξε ότι η αφοσίωση στις αξίες και η αγάπη για την τέχνη μπορούν να ενώσουν και να εμπνεύσουν.